هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر بازخورد خودکنترلی بر زمان بندی نسبی و مطلق طی تمرین مشاهده ای و بدنی بود. آزمودنی ها (90 نفر) به طور تصادفی به گروه های تمرین بدنی و مشاهده ای (خودکنترلی، جفت شده و آزمونگر) تقسیم شدند و به انجام یک تکلیف زمان بندی متوالی پرداختند. تکلیف فشردن کلیدهای 2، 4، 6 و 8 با حفظ زمان بندی نسبی و مطلق مشخص بود. گروه خودکنترلی در زمان نیاز طلب بازخورد می کردند. درصورتی که دو گروه دیگر بر زمان دریافت بازخورد، کنترلی نداشتند. در مرحله اکتساب 72 و یادداری و انتقال 12 کوشش انجام گرفت. داده ها با استفاده از روش تکرار سنجش و واریانس عاملی مرکب تحلیل شد. نتایج نشان داد در مرحله اکتساب، گروه خودکنترل و آزمونگر خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده داشتند. در مراحل یادداری و انتقال، گروه خودکنترلی خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه های جفت شده و آزمونگر داشتند. همچنین گروه جفت شده خطای زمان بندی مطلق کمتری در مقایسه با گروه خودکنترلی نشان دادند.

هدف از انجام این تحقیق بررسی نظریه ای بود که کاهش فراوانی نسبی بازخورد سبب افزایش یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته می شود، در حالیکه یادگیری پارامتر را کاهش می دهد. بر این اساس اثر بازخورد خودکنترلی بر یادگیری زمان بندی نسبی و مطلق یک تکلیف زمان بندی متوالی مورد مطالعه قرار گرفته است. 60 نفر آزمودنی به صورت داووطلبانه انتخاب و بر اساس نوع ارایه بازخورد به سه گروه خودکنترلی، جفت شده و آزمونگر تقسیم شدند. تکلیف آزمودنی ها حرکت در مسیر از قبل مشخص شده یعنی فشردن کلید های 2، 6، 8 و 4 یک دستگاه زمان بندی متوالی با حفظ زمان بندی نسبی و مطلق معین بود. آزمودنی های خودکنترلی در هر زمان که نیاز داشتند بازخورد دریافت می کردند، در حالی که دو گروه دیگر کنترلی بر زمان دریافت بازخورد نداشتند. آزمایش از سه مرحله اکتساب، یادداری و انتقال تشکیل شده بود و آزمودنی های خودکنترلی یادگیری زمان بندی نسبی را در هر سه مرحله نشان دادند. نتایج تحلیل واریانس عاملی مرکب نشان داد اثر اصلی نوع بازخورد بر زمان بندی نسبی در دسته کوشش های مختلف مرحله اکتساب معنی دار بود و آزمودنی های گروه خودکنترلی و آزمونگر دارای خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده بوده اند. همچنین، اثر اصلی نوع بازخورد بر زمان بندی نسبی در مرحله یادداری معنی دار بود و آزمودنی های گروه خودکنترلی و آزمونگر دارای خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده بودند. اثر اصلی نوع بازخورد بر زمان بندی نسبی در مرحله انتقال معنی دار بود و آزمودنی های گروه خودکنترلی دارای خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده بودند. یافته ها اثر سودمند بازخورد خودکنترلی بر یادگیری GMP در مقایسه با پارامتر را نشان می دهند و حمایتی دیگر بر جدایی نظری این فرآیندها فرآهم می کنند.

این تحقیق به منظور مقایسه اثر بازخورد خودکنترلی و تخمین خطا بر اکتساب و یادداری تکلیف تعادلی در کودکان و بزرگسالان انجام گرفت. در این تحقیق، 96 آزمودنی (48 کودک در دامنه سنی 12-8 سال و 48 بزرگسال در دامنه سنی 22-18 سال) از دانش آموزان آموزش و پرورش و دانشجویان دانشگاه اصفهان بر اساس نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی بر اساس دامنه سنی، جنسیت، برنامه دریافت بازخورد و تخمین خطا در 16 گروه قرار گرفتند. تکلیف مورد نظر حفظ تعادل به مدت 30 ثانیه بر روی دستگاه تعادل سنج بود. هر یک از گروه ها به مدت 4 روز در 8 دسته 5 کوششی در دوره اکتساب شرکت داشتند.در آخرین دسته روز چهارم، آزمون اکتساب و 72 ساعت پس از آن آزمون یادداری انجام گرفت. داده های به دست آمده با استفاده از تحلیل واریانس عاملی تحلیل شد. بر اساس نتایج، در مرحله اکتساب اثر اصلی نوع بازخورد معنی دار بود و زمان حفظ تعادل گروه خودکنترل در آزمون اکتساب به طور معنی داری بیشتر از گروه جفت شده بود، اما اثر اصلی جنسیت، دامنه سنی و تخمین خطا معنی دار نبود. در مرحله یادداری، اثر اصلی دو متغیر نوع بازخورد و جنسیت معنی دار بود، به طوری که زمان حفظ تعادل مردان در آزمون یادداری به طور معنی داری بیشتر از زنان بود، در حالی که اثر اصلی دامنه سنی و تخمین خطا معنی دار نبود (P<0.05). با توجه به نظریه زیمرمن در خودتنظیمی که خودکنترلی نیز بخشی از آن است، نتایج حاصل به طور کلی این نظریه را تایید کرد. بر اساس یافته های این پژوهش نتیجه گیری می شود که شیوه تمرین خودکنترلی به ویژه بازخورد خودکنترلی در اکتساب و یادداری مهارت ها در کودکان و بزرگسالان موثر است. همچنین تخمین خطا در گروه خودکنترل در مرحله اکتساب عملکرد بهتری داشته است.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر بازخورد خودکنترلی و اضطراب صفتی بر یادگیری مهارت حرکتی پرتاب دارت در دانش آموزان پسر دبیرستانی بود. بدین منظور، 80 آزمودنی به روش دردسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از «پرسش نامه اضطراب صفتی حالتی اشپیل برگر» (1983) استفاده شد. آزمودنی ها بر اساس نتایج پرسش نامه به دو گروه اضطراب (کم یا زیاد) و بر اساس نوع بازخورد به دو گروه (خودکنترل یا جفت شده) تقسیم شدند. اطلاعات با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس موردبررسی قرار گرفت. یافته های مرحله یادگیری در عامل اضطراب و بازخورد متفاوت می باشد و آزمودنی های گروه بازخورد خودکنترلی با اضطراب صفتی کم نسبت به سایر گروه ها اجرای بهتری را از خود نشان داده اند. به نظر می رسد که هنگام ارائه بازخورد خودکنترلی، توجه به سطح اضطراب صفتی از اهمیت خاصی برخوردار است، بنابراین، اجرای پژوهش های بیشتر در این زمینه توصیه می شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر اعمال محدودیت در بازخورد خودکنترلی و تاثیر آن بر یادگیری یک تکلیف ساده تولید نیرو بوده است. در این تحقیق 60 آزمودنی (پسر سالم غیر ورزشکار) به طور داوطلبانه شرکت کردند که تکلیف آنها تولید یک نیروی معین به وسیله نیروسنج بود. آزمودنی ها بر حسب نوع کنترل بر بازخورد (خودکنترل / جفت شده (غیر خودکنترل)) و وضعیت فراوانی بازخورد (فراوانی بازخوردی 30 درصدی / فراوانی بازخوردی آزاد) به چهار گروه آزمایشی 15 نفری تقسیم شدند. گروه های آزمایشی در 6 سری تمرینی 10 کوششی به تولید نیروی معینی پرداختند. آزمون های یادداری و انتقال 24 ساعت بعد از مراحل تمرینی به عمل آمد. از روش های آماری تحلیل واریانس یک طرفه، تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و تحلیل واریانس دو طرفه استفاده شد. نتایج نشان داد در مرحله اکتساب تنها اثر سری های تمرینی معنادار بود. در آزمون یادداری اثر معناداری مشاهده نشد. در آزمون انتقال اثر اصلی سطوح خودکنترلی و اثر اصلی سطوح فراوانی بازخورد معنادار بود اما اثر تعاملی آنها معنادار نبود (P>0.05). این پژوهش ضمن تایید مطالعات گذشته مبنی بر مزیت گروه خودکنترلی نسبت به گروه جفت شده، نشان می دهد که اعمال محدودیت در بازخورد خودکنترلی به میزان 30 درصد در تکلیف ساده تولید نیرو نه تنها اثر مخربی ندارد بلکه در بهینه شدن این شیوه بازخوردی موثر است.

هدف از انجام این پژوهش مقایسه اثر بازخورد خودکنترلی با سطوح مختلف بازخورد غیر کنترلی (کاهش فراوانی آگاهی از نتیجه) بر قابلیت تشخیص خطای تکلیف تولید نیرو بود. برای دستیابی به این هدف 50 آزمودنی داوطلب به طور تصادفی در قالب 5 گروه خودکنترلی، جفت شده، 30%، 50% و 100% آگاهی از نتیجه قرار گرفتند. از دستگاه تولید نیرو استفاده شد. گروه ها نیروی ملاکی را در 6 بلوک 12 کوششی در مرحله اکتساب تولید کردند. گروه %30 KR در 22 کوشش، گروه %50 KR در 36 کوشش، گروه %100 KR در 72 کوشش، و گروه خودکنترلی هر زمان که درخواست دریافت بازخورد داشتند آگاهی از نتیجه ارائه گردید. نیروی ملاک در مرحله اکتساب و یادداری برابر 20% و در مرحله انتقال 30% بیشنیه نیروی تولیدی هر فرد بود. برای مرحله اکتساب از تحلیل واریانس عاملی مرکب و در مرحله یادداری و انتقال از تحلیل واریانس یک متغیره استفاده کردیم. نتایج در مرحله اکتساب و یادداری نشان داد که گروه خودکنترلی و بازخورد با فراوانی 100% عملکرد بهتری نسبت به سایر گروه ها داشتند. همچنین در مرحله انتقال گروه خودکنترلی نسبت به سایر گروه ها داری عملکرد بهتری بود. به طور کلی می توان به این نتیجه رسید که دادن حق انتخاب به آزمودنی ها در دریافت بازخورد به دلیل مزایای که دارد باعث افزایش قابلیت تشخیص خطا نسبت به کاهش فراوانی آگاهی از نتیجه می شود. همچنین می توان گفت که برنامه ریزی بازخورد بر مبنای آزمودنی مداری موثرتر از برنامه مربی مداری است.

هدف از انجام تحقیق، مقایسه اثر بازخورد آگاهی از نتیجه خود کنترلی با تواتر زیاد و کم، متواتر (100%)، و کاهش فراوانی (50%) بر یادگیری مهارت هدف گیری پرتابی کودکان شهر الشتر، در دو مرحله، اکتساب و یادداری است. به این منظور 60 آزمودنی به طور تصادفی در 3 گروه خودکنترلی، متواتر و کاهش یافته، تکلیف هدف گیری پرتابی را در دو مرحله اکتساب و یادداری با فاصله تاخیری 24 ساعت انجام دادند. گروه خودکنترلی بعد از مرحله اکتساب به دو گروه تواتر بالا (بالاتر از 30%) و پایین (کمتر از 18%) تقسیم شدند. برای تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده در مرحله اکتساب و یادداری، از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد. در بخش آمار توصیفی، شاخص های مرکزی و پراکندگی مربوط به اندازه های متغیر تابع گروه های تجربی و در بخش آمار استنباطی برای بررسی اهداف اختصاصی این آزمایش در مرحله اکتساب از روش تحلیل واریانس عاملی مرکب (سری کوشش های تمرینی) 6 × (روش ارائه بازخورد) 4 و برای مرحله یادداری از تحلیل واریانس یک متغیره و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. برای محاسبات و تحلیل آماری اطلاعات خام از نرم افزار SPSS 11.5 استفاده شد. سطح معنی داری نیز برای تمام روش های آماری P£0.05 در نظر گرفته شد. بر اساس نتایج به دست آمده، در مرحله اکتساب تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد و در مرحله یادداری گروه متواتر عملکرد بهتری نسبت به دیگر گروه ها داشت. ازاین رو می توان گفت که در مورد کودکان بین شرایط تمرینی آزمودنی مدار و مربی مدار، شرایط تمرینی مربی مدار متواتر بهترین نتیجه را به دنبال دارد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر بازخورد خودکنترل بر یادگیری حرکتی، اعتماد به تعادل و خودکارآمدی سالمندان در یک تکلیف تعادلی بود. بیست نفر سالمندان (همگی زن و با میانگین سنی 7/62 سال)، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه بازخورد خودکنترل و گروه جفت شده تقسیم شدند. تکلیف شامل ایستادن بر روی صفحه دستگاه تعادل سنج پویا و تلاش برای حفظ پلت فرم به صورت افقی تا حد امکان، در هر کوشش30 ثانیه ای بود. در مرحله اکتساب، 10کوشش30 ثانیه ای انجام شد و 24 ساعت بعد، آزمون یادداری به صورت پنج کوشش 30 ثانیه ای تکمیل شد. شرکت کنندگان بعد از کوشش پنجم مرحله اکتساب و قبل از آزمون یادداری، پرسش نامه اعتماد به تعادل و خودکارآمدی را تکمیل کردند. داده ها با آزمون های تحلیل واریانس مرکب و تحلیل کواریانس یکراهه، بررسی شدند. نتایج نشان داد بازخورد خودکنترل باعث بهبود یادگیری تعادل و خودکارآمدی در سالمندان می شود.